Kroniki mówią o jej wielkiej piękności.  Była najatrakcyjniejszą księżniczką Europy, a także jedną z najlepszych partii. Wyobrazić można ją sobie jako bardzo wysoką jak na tamte czasy kobietę (ok.182 cm), blondynkę o wąskim proporcjonalnym nosie i pięknych, regularnych rysach twarzy. Powszechnie uważano, że ten, kto uzyska jej rękę zasiądzie na tronie polskim. Pierwszym kandydatem był Wilhelm, następnym Siemowit III, książę Mazowsza. Los kazał oddać jej serce i rękę trzykrotnie starszemu od siebie Jagielle pochodzącemu z kraju, który dla reszty Europy uchodził za barbarzyński i dziki. Litwina poparła początkowa matka Jadwigi, Elżbieta oddając decyzję w sprawie męża dla córki w ręce Polaków. Jadwiga, aczkolwiek darzyła Wilhelma dużą sympatią, wychowana w wielkiej pobożności, pragnęła nawrócenia Litwy. Prawdopodobnie to zadecydowało o wyborze Jagiełły. Na wieść o zbliżającym się Jagielle królowa wysłała mu naprzeciw osobistego posłańca - Zawiszę z Oleśnicy. Wkrótce też rozpoczęto przygotowania do ślubu. Na krótko przed tą uroczystością Jadwiga odwołała publicznie swoje zaślubiny z Wilhelmem. 17 lutego 1386 r. w katedrze wawelskiej odbył się ślub i koronacja Jagiełły.

Jadwiga żyła niespełna 14 lat po złożeniu przysięgi małżeńskiej. Mimo młodego wieku angażowała się w sprawy polityczne, stała się dobrodziejką Akademii Krakowskiej. Dzięki jej staraniom utworzono na uniwersytecie wydział teologiczny. Rozbudowa akademii wymagała jednak dużych pieniędzy, zarówno na utrzymanie większej liczby profesorów, jak też na nowe pomieszczenia. Jadwiga łożyła na to nie tylko za życia, ale i w testamencie zapisała akademii większą część swych klejnotów, bogatych szat, sreber i sprzętów osobistych. Dzięki tym sumom zakupiono w Krakowie 4 kamienice, przebudowując je na dzisiejsze Kolegium Maius. Żona Jagiełły zadbała też o rozwój umysłowy rodaków męża, utrzymując na Uniwersytecie Praskim kolegium dla Litwinów. Królowa cieszyła się dużym poważaniem. Dopiero ona zażegnała spory książąt litewskich, które często przybierały postać wojen. Potrafiła też bronić polskiej racji stanu. Nie zawahała się rzucić prawdy w oczy Wielkiemu Mistrzowi Zakonu Krzyżackiego na spotkaniu w Inowrocławiu, gdzie przepowiedziała też upadek Krzyżaków. Małżonkowie długo nie mieli potomstwa. Dopiero po trzynastu latach małżeństwa Jadwiga urodziła córeczkę. Jednak po ciężkim porodzie dziecko było tak słabe, że musiano je natychmiast ochrzcić. Dziewczynka otrzymała imiona Elżbieta Bonifacja, ojcem chrzestnym był papież Bonifacy IX. Niemowlę zmarło po trzech dniach, a 17 lipca 1399 r. zmarła także królowa. Jej ciało złożono w Katedrze na Wawelu, przy wielkim ołtarzu po stronie Ewangelii. Niedługo po śmierci zaczęto uważać ją za świętą, ludzie pielgrzymowali do jej grobu słynącego z cudów. Kult Jadwigi przejawiał się także w sztuce, szczególnie w malarstwie.

Od 1949 r. prochy jej spoczywały w alabastrowym sarkofagu dłuta Antoniego Madeyskiego, ufundowanego przez Karola Lanckorońskiego. Grób ten przez lata oblegany przez pielgrzymki. W 1986 r. rzymska Kongregacja do Spraw Świętych ogłosiła deklarację potwierdzającą kult Jadwigi od niepamiętnych czasów, akt równoznaczny z beatyfikacją. W następnym roku doczesne szczątki królowej Jadwigi złożono w ołtarzu cudownego Pana Jezusa, pod Czarnym Krucyfiksem.

8 czerwca 1997 roku papież Jan Paweł II kanonizował Jadwigę na błoniach krakowskich.